Serkan Arslan yazdı…
‘‘Normal hayat yoktur’’
Normal, olağan değildir. Yaşadığımız hayat kompleks ve dinamik bir sistemin kesimidir. O everildikçe biz de onunla birlikte evriliriz. Geçmişe duyulan hasret hissinin içeresinde yatan o günlere dönmek değil, o günlerdeki yaşadığımız hoş anıların daha uygununu yaşamak hepimizin gelecekten beklentisidir. Yani geçmişi referans alan bir bellek yarını daha uygun düşünen bir şuur ile yaşıyoruz. İnsanoğlunun tarihteki gelişim dizilimine bakarsak hayatta kalabilme ve popülasyonunu devam ettirmedeki en değerli özelliği adaptasyonu çok süratli bir değişimle uyumlamasıdır. İnsan içinde bulunduğu güç şartlarda kendini olağana döndürmek konusunda başarısız olurken yeni tertibe ahenk sağlamada son derece başarılı bir biyolojiye sahiptir.
Tasarlanmış gelecek ya da planlanmış ömür biçimleri hiçbir zihinsel modele entegre edilemediği için ortaya kaotik ömür biçimi çıkmıştır. Bu kaotik ömür biçiminde gelecekte meydana gelecekleri ön görememek ile birlikte bu belirsizliğe ahenk sağlayacak donanımsal altyapıyı bugünden oluşturması ile bir savunma sistemi oluşturur. Bu gelişmelere bedensel olarak karşılık verirken ruhun ne reaksiyon vereceğini ve nasıl bir yol izleyeceğini bilemeyiz. Bu durum karşısında insan nasıl bir tavır stantlar diye düşünecek olursak karşımıza o harika söz çıkar;
TEMAŞA ETMEK: SEYRETMEK
Arkanıza yaslanın ve seyredin. Korku sözünden kurtulun. Uzun vadeli planlar yaparak beyninizin çok ısınması engelleyin. Değiştiremeyeceğiniz senaryolar üzerinde debelenmek yerine seyredin. Akışına bırakılmış bir gelecek bütün manilerin üzerinden yaşalayarak da olsa akıp gidecektir. Katılaşıp takılı kalmak size vakit ve umut kaybına neden olacaktır. Bu seyir esnasında gözlemleriniz sizi yeniliğe adapte etmek için korteksinizle iş birliği yapacaktır. Adaptasyonu sağladığınız anda belleğiniz teşhisi koyacaktır. O anda akışa karşı değil akışın içinde olacaksınız.
‘‘Teşhisi kabul etmeden tedavi olamazsınız’’
O halde teşhis için temaşa etmek, tedavi için adaptasyon gerekiyor. Bu sayede ruhunuz bütün olağandışı durumlar ile dans etmeye başlıyor…
İNSAN EŞYA DEĞİLDİR
İnsan bağlantılarımızda sevgi sözüne verdiğimiz mana eşyalarımız ile ortasında ki farkı oluşturur. Duygusal bir transferde tamir tadilat yapamazsınız. Zira ruh en makus haliyle belliğinizde bir hatıra oluşturur. Eşyalar ile anılar oluşturamazsınız. Onlar yalnızca beşerlerle olan bağlantınızda geçmişi hatırlamak için size hatırlamanız konusunda yardımcı rol oynar. Sahiplenmek ve kabullenmek hislerinize dikkat edin. Bu iki söz size eşyalar ile insanların yerini değiştirtebilir. Sizin hayıtınızdaki bir insanı manalı kılmak evvel onu kabullenmekle başlıyor. Eşyalarınız ise bedelini ödeyerek sahipleniyorsunuz. Yani ruhu olmayan her şey satın alınabilir. Eşyalarınızın yerini değişebilir, onları bir üst modeliyle yenileyebilir ya da kırılan bir kesimini onarabilirsiniz. Dikkat ederseniz eşyalarınız istediğiniz üzere hayatınızda oynatabilirken insan bağlarınız istediğiniz üzere değil de olduğu üzere kabullenerek ayırırsınız.
‘‘Sevgi ‘istediğiniz gibi’ değil, ‘olduğu gibi’ kabullendiğinizde kendini gösteriyor’’
İNSANA, AYNA DEĞİL PENCERE GEREKLİ
İnsanoğluna ayna değil bir pencere lazım. Kendi hayat penceresinden bakmayı unuttuk. Kendimizi aynanın karşısından almanın vakti çoktan geldi. Görmemiz gereken ve şairinde dediği gibi ‘dışarda gürül gürül akan bir dünya var’
Kendimizi aynanın karşısında gereğince övüp, süsledik. Kendi gerçeğimizi görmek, onunla yüzleşmek için hayatımızın penceresinden dışarı bakmamız gerekiyor. Kalabalığın içinde var olmak, uygun bir yalnızlığa değiştirilebilir. Burada kalabalığa karışmak sizi yalnızlığınızdan koparmaz, zira yalnızlık nitel değil nicel bir fikirdir. Üstün beşerler yalnız ve huzurludur. Bu onları aynanın karsısında kendiyle baş başa kaldığı değil, sürünün içinde kınalı olduğunu gösterir. İnsan tabiatı gereği gelişimini yalnızken değil birden fazla iken ilerletmiştir. Hayatını tekil değil çeşitlilik ve kapsayıcılık ile sürdürme uğraşı onu yarına taşıyan en kıymetli hislerinin başında gelir. Yeteneklerini ekosistemin içinde gösterme istediği insnaa güzel gelir. Bu bahiste Halkla münasebetler uzmanı Betül Mardin şöyle diyor;
‘‘Ormanda öten bir kuşu kimse duymaz ise o kuş hiç ötmemiş demektir’’