Kanser nedeniyle 33 yaşında hayatını kaybeden müzisyen, kelam muharriri, oyuncu ve aktivist Koyuncu için Yeşilköy köyündeki kabri başında merasim düzenlendi.
Törene, Kazım Koyuncu’nun annesi Hüsniye, kardeşleri Oğuz, Orhan, Niyazi Koyuncu, ablası Canan Fazilet ve öteki yakınlarının yanı sıra CHP Rize Milletvekili Tahsin Ocaklı, Hopa Belediye Başkanı Utku Cihan, Kemalpaşa Belediye Lideri Erhan Yılmaz ve Fındıklı Belediye Başkanı Ercüment Şahin Çervatoğlu katıldı.
Artvin ve etraf vilayetlerin yanı sıra Türkiye’nin farklı kentlerinden gelenler, “Şair ceketli çocuk” olarak tanınan sanatkarın mezarına karanfil bıraktı, dua etti.
ŞARKILARIMIZLA ARAMIZDAN GEÇTİ
Hopa Belediye Başkanı Utku Cihan, törende Koyuncu’yu vefatının 19. yılında hasretle andıklarını söyledi.
Koyuncu’nun fikirleriyle müziğiyle yaşadığını ve yaşamaya devam edeceğini vurgulayan Cihan, şunları kaydetti:
“Hopa’da Kazım Koyuncu Kültür Merkezi’nden Kazım Koyuncu Müzesi’ne kadar birtakım alanlar yapmak istiyoruz. Gençlere, çocuklara bu alanlarda eğitim vermek, Kazım’ın niyetini anlatmak, müziklerini söylemek istiyoruz. En kısa vakitte adımlar atacağız. Tekrar Kazım’ı sevgi ve hasretle anıyorum. Âlâ ki ortamızdaydı. Düzgün ki müzikleriyle ortamızdan geçti.”
Ailesiyle Eskişehir’den gelen Mehmet Ali Bozkaya, Kazım Koyuncu’nun çok hoş hislerle halk ezgileriyle yorumladığı Karadeniz müziğiyle zihinlerde yer ettiğini belirtti.
Koyuncu’yu öğrencilik yıllarında sahnede de dinleme fırsatı bulduğunu belirten Bozkaya, “Kendisi, yaşadığı çevreyi ve ülkesini güzelleştiren bir insandı. Bu yıl ortamızdan ayrılışının 19. yılı. Birinci kere mezarına geliyorum. Bugün için özel geldim. Çok duyguluyuz. Hoşluklarla sevgiyle hasretle kendisini yad ediyoruz. Onu unutmayacağız.” diye konuştu.
KAZIM KOYUNCU KİMDİR?
Nüfusa geç kaydedilmesinden ötürü resmi doğum tarihi 10 Mayıs 1972 olsa da 7 Kasım 1971’de Artvin’in Hopa ilçesine bağlı Yeşilköy’de doğan Koyuncu, Cavit Bey ve Hüsniye Hanım’ın 6 çocuğundan beşincisi olarak dünyaya geldi.
Koyuncu, çocukluğunda babaannesinden masallar, “Kemençeci Yaşar” lakabıyla tanınan Yaşar Turna’dan türküler dinleyerek büyüdü.
Çocukluk günlerini anlatırken “Kitap okuyan babamdan kaynaklı olarak öbür çocuklardan farklı oldum.” diyen sanatçı, babasının farklılığının kendisine nasıl yansıdığını söz etmişti.
Hopa’da bakkallık ve berberlik yaparak ailesinin geçimini sağlayan baba Cavit Koyuncu, 1960’lı yıllarda Türkiye Personel Partisinin kuruluş devirlerinde partililerle tanışmış, dükkanı öğrencilerin kitap, gazete okuma yeri haline gelmişti.
Babası 12 Eylül darbesinde Erzurum’da 6 ay mahpus yattığı sıralarda Kazım Koyuncu 10 yaşındaydı ve ailesi, annesi Hüsniye Koyuncu’nun uğraşlarıyla ayakta kaldı.
Okumayı çok seven, müziğe ortaokuldayken babasının aldığı mandolinle başlayan Koyuncu, futbolla ilgilendi ve köydekilerin bilakis sıkı bir Trabzonspor taraftarı oldu.
Usta müzisyen, 1989’da köyünden ayrılarak, İstanbul Üniversitesi Kamu İdaresi Bölümü’nde eğitimine devam etti.
Müzik çalışmalarına üniversite yıllarında tartı veren sanatçı, 1992’de Ali Enver ile “Dinmeyen” müzik kümesini kurarak birinci profesyonel çalışmalarını yaptı.
Karadeniz müziğini rock müzikle birleştirip kendi tarzını oluşturdu
Koyuncu, 1993’te okulu bırakma kararına ait yöneltilen bir soruya, “Zor dönemler… O okulu bitirip kaymakam falan olacaksın ya da kendi istediğin işi yapacaksın fakat daima soru işaretleri olacak. Sonu nereye varacak? Bu tercihlerden soru işaretli olanını tercih ettim.” yanıtını vermişti.
Okulu bırakmasının akabinde yalnızca müzik yapmaya karar veren Koyuncu, bir periyot tiyatro oyunlarına müzik hazırladı, Karadeniz müziğini rock müzikle birleştirip kendi şeklini oluşturdu.
Aynı yıl arkadaşlarıyla “Zuğaşi Berepe” isminde bir küme kuran sanatçı, hem yeni kümesiyle hem “Dinmeyen” kümesiyle çalıştı.
Kazım Koyuncu, yeni kümesiyle birinci albümü “Va Mişkunan”ı (Bilmiyoruz) 1995’te müzikseverlerin beğenisine sundu.
Yeni usulüyle dinleyicilerin beğenisini daha fazla kazanan sanatçı, Dinmeyen kümesiyle 1996’da “Sisler Duvarı” albümünü, Zuğaşi Berepe ile 1999’da “İgzas” isimli ikinci albümü yayımladı.
Sanatında yenilik ve denemeler yapmaktan kaçınmayan, Karadeniz müziğinin sert ve duygusal yapısını yapıtlarına taşıyan Koyuncu’nun, “Dido” isimli müziğinin da yer aldığı birinci ferdî albümü “Viya!”, 2001’de müzik marketlerdeki yerini aldı.
‘HA KANSER HA KONSER’
Başarılı sanatkarın, 2002’de yayımlanan “Gülbeyaz” isimli dizinin müziklerini yapmaya başlamasının akabinde ünü katlandı, konser programları arttı.
“İlk albümde Gülbeyaz dizisinin çok tesiri oldu. Bu albümü, farklılığı tercih eden beşerler aldı.” diyen Koyuncu, 2004’te ikinci solo albümü “Hayde”yi çıkardı.
Aralık 2004’te kanser teşhisi konulan sanatçı, tabiplerin fazla yorulmaması gerektiğini söylemesine karşın konserlerine devam etti. Son konserini 4 Şubat 2005’te Taksim’deki Yeni Melek Şov Merkezi’nde veren Koyuncu’nun o günkü “Ha kanser ha konser” sözleri sevenleri tarafından unutulmadı.
Koyuncu, albümlerinde Türkçenin yanı sıra Hemşince, Lazca ve Gürcüce yapıtlara yer verdi.
Karadeniz’de olduğu kadar Türkiye’nin her bölgesinde ve yurt dışında ağır hayran kitlesine sahip sanatçı, bir açıklamasında, “Çocukken şiirle hoş oynuyordum. Şairlerle çok uğraşıyordum. Bir ceket yaptırmak istedim o vakitler, İstanbul’a gelirken, şair ceketi…” tabirlerini kullanmıştı.
Verdiği bir röportajda her şeyin gençken yapılabileceğine inandığını söyleyen Koyuncu, şunları anlatmıştı:
“Belirli bir yaştan sonra, hayatla birebir irtibat içerisine girdikten sonra o hayata bir şey katamayacağımızı düşüyorum. Bu biraz ağır bir konuşma olabilir fakat askerliğini bitirmiş, evlenmiş, çocuk sahibi olmuş, çalışan bir insan risk almaz. Çok bağımsız çok acayip fikirler kurup onların peşinden gitmez. Halbuki hayatı bir ileriye götüren şey hayallerimiz. Hayallerimizi gerçekleştiren şey ise yüreğimiz. Gençken insan bahadır olabiliyor. Ben onların hayatını çok önemsiyorum. Zira hayat oradan yeni bir hal alabilir. Onların fikirlerinden, yanlışlarından ve doğrularından hayat bir yere ulaşabilir. Yetişkinlerin doğrularıyla gençlerin yanlışları ortasında çok büyük bir fark yok yani en makûs olasılıkla yetişkinlerin yaptıkları doğrular kadar kıymetlidir, gençlerin yanlışları.”
Genç sanatçı, tedavi gördüğü hastanede 25 Haziran 2005’te, şimdi 33 yaşındayken ömrünü yitirdi. Koyuncu’nun cenazesi, vefatından iki gün sonra, dünyaya geldiği Yeşilköy’de, fındık ağaçlarının çevrelediği köy mezarlığına defnedildi.
‘BİZ BİZE YETEBİLİYORUZ’
Doğru bildiği şeyleri ortaya koymaktan çekinmediğini her fırsatta lisana getiren Koyuncu, bir röportajında da “Bence bir sanatkarın ya da müzikçinin çok yavuz olması gerekiyor. Cüretin ve çalışma arzun varsa hiçbir sorun yok, en fazla para kazanamazsın. Bir albümün satmaz ya da 1 milyon satar. Bunlarla ilgilenmek istemiyorum. Çok büyük bir popülaritem yok. O yüzden biz bize yetebiliyoruz.” demişti.
Koyuncu’nun vefatının akabinde Paluri İstek Kal Demirçi, sanatkarla birinci müsabakasından son ana kadar süren dostluğunu anlattığı “Şair Ceketli Çocuk: Kazım” kitabını kaleme aldı.